Даўно вядома, што новае свята зацверджана ў Беларусі — Дзень бацькі. Свята не дзяржаўнае, але афіцыйнае.
Адзначаецца ва ўсім свеце ў знак прызнання ўкладу, які бацькі ўносяць у догляд і выхаванне дзяцей.
Вялікая Айчынная вайна забрала не толькі ў мяне, але і ў многіх самае дарагое — нашых бацькоў.
Некалькі радкоў з майго верша, прысвечанага бацьку:
На пачатку жыцця
Вайна цябе забрала ў 22.
Свет маладосці
толькі-толькі заззяў.
Калі голас Радзімы пазваў.
Настаўнікам
быў — прафесія
Самая чалавечная.
Сеяў разумнае, добрае,
вечнае.
Многа выпрабаванняў
у час вайны сустрэў.
Падполле, арышт, фашысцкі
Засценак — і расстрэл.
Я не ведаю, што такое бацькоўская ласка і падтрымка, бо калі яго забіралі як падпольшчыка прама з хаты бацькоў маёй маці, дык мне было трошкі болей за адзін год. Выдаў іх паліцай Ярмольчык, які доўгі час пасля вайны жыў у Германіі пад іншым прозвішчам.
Для мяне бацька застаўся навечна маладым, а ў памяці маёй жывым, як на фотаздымку. Фашысты не знішчылі яго, як не змаглі сцерці маю любоў да бацькі. Бо дабро перамагае зло. А фашызм — гэта і ёсць зло.
Я паабяцала сабе ў што б там ні стала абавязкова прадоўжыць бацькаў прафесійны шлях — стаць настаўніцай.
І я не згубіла веру ў сябе і выканала абяцанне свайму бацьку, здзейсніла мару. Выражаю бязмежную любоў, удзячнасць і трапяткія адносіны да памяці аб ім.
Так, як зрабілі фашысты, — гэта агідна. Прага да ўлады не спыніла іх ні перад чым. Нават і перад маёй сям’ёй. І гэта страшна, што ўлада так знішчае.
Фашызм хоць і пазбавіў мяне майго бацькі, але ён не знішчыў любоў да яго. Я адчуваю, што ён дзесьці побач, дзесьці ёсць. Ніякая гадасць, ніякія вылюдкі фашысцкія не змогуць забіць майго бацьку, ён будзе жыць вечна.
Пры жыцці нашых бацькоў мы іх успрымаем, быццам гэта так і павінна быць. І толькі іншае да нас прыходзіць, як кажуць, з гадамі.
Маці, бацька. Як часта мы ім звонім? Як часта званілі раней? Ці памятаеце вы іх штодзень? Не важна — слухаецеся іх, ці не зусім. Паспрабуйце пазваніць ім прама зараз. Вы ведаеце, што ў мяне такой магчымасці не было. Я не магла пазваніць свайму бацьку, таму што яго знішчыў фашызм.
А вы павінны любіць сваіх бацькоў, памятаць пра іх. І самае галоўнае — не трэба ўспрымаць сваіх бацькоў як нешта само сабой зразумелае.
Яны таксама кволыя і могуць у любы момант знікнуць. Таму патрэбна цаніць кожны момант знаходжання разам з імі. Бо бліжэй за іх у вас няма нікога.
Жадаю ўсім здароўя, дабра, спакою, міру.
Ганарыцеся і радуйцеся, што ў вас ёсць бацька, які клапоціцца пра вас і ва ўсім дапамагае. Хай ніколі не будзе вайны…
Святлана МЯДЗВЕДЗЕВА.
